Ludzie! Bądźmy ludźmi!

 Ludzie! Bądźmy ludźmi!

Kilka dni temu, idąc na zakupy zauważyłam mężczyznę w roboczym ubraniu, który zaczepiał ludzi wchodzących do sklepu, wszyscy odpowiadali mu „Nie. Nie stać mnie. Ja tylko po masło”. Kiedy doszłam do drzwi, mężczyzna ten zapytał mnie czy mogłabym kupić coś dla jego dzieci, cokolwiek nawet zupkę chińską. Zapytałam ile dzieci mają lat, w odpowiedzi pokazał mi zdjęcie które nosił w portfelu. Poprosiłam aby poczekał i wychodząc ze sklepu przyniosłam chleb, makaron jakiś sos i kilka wafelków. Kiedy zaczął mi dziękować ze łzami w oczach, wszyscy wchodzący do sklepu ustawili się w kolejce, aby zapytać co jeszcze można mu kupić.

Mówią, że jeśli chcesz zmienić świat, zacznij od siebie. Staram się tak robić, ale czasami zastanawiam się, dlaczego w takich sytuacjach jak ta opisana wyżej, prawie nikt nie reaguje.

Czasami czuję się jak jakiś kosmita, bo kiedy widzę człowieka leżącego na chodniku, nie twierdzę od razu, że to menel. Kiedy widzę małego Rumunka na rynku, nie mówię od razu, że to bezczelny cygan. Kiedy ktoś puka do moich drzwi, nie otwieram ich tylko po to żeby nimi trzasnąć. A kiedy widzę ranne zwierzątko, od razu wzywam pomoc... Kiedyś nawet zaniosłam znalezioną w parku sowę do weterynarza :) Wtedy właśnie zauważyłam, że ludzie dziwnie na mnie patrzyli. Wiem, że widok 12-latki z sową na zakrwawionej ręce – po prostu mocno wbiła się szponami – może być dziwny, ale nie były to spojrzenia miłe.. patrzyli tak jakby chcieli powiedzieć ' Wariatka '.

I tak jest do dzisiaj, wrzucam starszej kobiecie do kubeczka 2 zł i zaraz mają mnie za jakiegoś frajera. Przecież ja i tak wydam te 2 zł na coś zupełnie bezużytecznego, a może faktycznie tej kobiecinie przydadzą się bardziej?

Pamiętam też sytuację z dzieciństwa, kiedy po klatce schodowej chodziła niewiele wówczas starsza ode mnie dziewczynka, pytając o coś do jedzenia. Chociaż byłyśmy z siostrą – starszą oczywiście – same w domu, jedynie z zupą pomidorową na obiad :) Zaprosiłyśmy ją do środka, nigdy nie zapomnę jak pałaszowała tę zupę i jaka była wdzięczna, za ten odgrzewany posiłek. Mieszkałyśmy wtedy na trzecim pietrze i mimo że pod nami mieszkali sami dorośli ludzie, nikt nie dał jej niczego do przekąszenia, nawet bułki...

To takie smutne, jak zatracamy nasze człowieczeństwo w tej bezlitośnie pędzącej przed siebie cywilizacji.. :(

I chociaż nie jestem osobą wielce wierzącą, a w kościele widzieli mnie trzy lata temu.. to mam serce, którym chętnie się dzielę..