Zazdrość, nienawiść, chamstwo – psychoza wagi

…. wspomnienia ze szkoły....

Z niewiadomych przyczyn, doskonale zapamiętałam pewną sytuację, która miała miejsce dawno temu za górami, za lasami.. w szkole.

Koleżanka kupiła chrupki na jakże wyczekiwanej długiej przerwie, jako że zawsze była niezwykle miła postanowiła poczęstować wszystkich nas, czyli uczniów czekających pod klasą na lekcje. Kiedy nadeszła moja kolej, bez zastanowienia sięgnęłam po orzechowego Bingo – do dzisiaj je uwielbiam :)... usłyszałam wtedy – Ida, no przestań, trzeba dbać o linię! .. hmmm bardzo miłe! Wszyscy doskonale wiedzieli, że jestem chora i na sterydach, nie bez przyczyny miałam wiecznie zabandażowane dłonie. W zasadzie nie byłoby w tym nic zastanawiającego, gdyby nie fakt że koleżanka racząca mnie tą uwagą była ode mnie zaledwie o pół rozmiaru mniejsza.. czyt. też była duża.

Doskonale pamiętam, jak patrzyła na mnie z politowaniem za każdym razem kiedy jadłam drugie śniadanie.. ogólnie traktowała mnie jak ofiarę losu.

Kiedy już zaczęłam tracić na wadze, zupełnie o tym zapomniałam.. nie zwracałam na nią uwagi, a docinki oczywiście się skończyły. Minęło lat … nie pamiętam :P 5...6...7..?

Kilka dni temu, maszerując rano na szkolenie, mijałam ją na przejściu dla pieszych.. dokładnie taka sama osoba, jaką pamiętam ze szkoły. Na kulturalne 'Witam!' odpowiedziała mi wrednym spojrzeniem.. zaczynając od włosów kończąc na kozakach przyglądała mi się dokładnie.. i milcząc poszła dalej ..

Szkoła to niezwykle ZŁE miejsce, w którym młodzież przechodząca burzę hormonów i mająca problem ze zrozumieniem konsekwencji swoich zachowań jest zamykana na kilka godzin dziennie pod opieką ' pedagogów' którzy przespali swoje studia i podejrzewam, że praktyki też. To miejsce, w którym nikt nie reaguję na krzywdę innych, a uczniowie dzielą się na grupy.. wyznawców przewodniczącej szkoły, sportowców, kujonów, dupowłazów i.. nieudaczników.. Jeżeli nie jesteś 'oficjalnie' członkiem żadnej z tych grup.. jesteś maltretowanym wyrzutkiem, a to niemiłe położenie zwłaszcza dla osoby otyłej.

Dlaczego tak zapamiętałam szkołę? Bo do takiej niestety chodziłam.

Dzisiaj często spotykam koleżanki z klasy i szkoły, wszystkie się zmieniłyśmy.. i dla mnie nie ma w tym nic nadzwyczajnego, życie potoczyło się inaczej niż planowałyśmy, ale każda musi sobie z tym poradzić. Jedna ma dom i dzieci, inna karierę, niektóre schudły a inne przytyły. ŻYCIE!

Zastanawia mnie tylko, dlaczego spora część ludzi z którymi.. chcąc nie chcąc widziałam się codziennie, rozmawiałam, śmiałam się i od których spisywałam zadania domowe.. reaguje na mój widok w bardzo niemiły sposób.. tzw. mierzeniem, dziwnym uśmiechem, czy brakiem odpowiedzi na głupie 'Witam!'.. Bez względu na to jak bardzo docinały mi dawno temu.. już o tym nie pamiętam, minęło tyle lat i tyle się wydarzyło, że głupie ' Boczek, grubas..itd' nie robią na mnie żadnego wrażenia.. Wprawdzie byłam wyrzutkiem w szkole, bo nie spotykałam się po lekcjach z dziewczynami z klasy, wcześniej już wspominałam że bardziej odpowiadało mi towarzystwo kolegów z podwórka, ale nie byłam też konfliktowa i wydaje mi się że nie tutaj należy doszukiwać się przyczyny takich zachowań.

Co zatem pozostaje? Kwestia wagi... Z jednej strony ciężko mi w to uwierzyć, z drugiej jest to jedyna przyczyna która przychodzi mi do głowy. Czy rzeczywiście można kogoś nie lubić za to, że schudł? Ale czego tutaj zazdrościć? Przecież do modelki brakuje mi 20 kg! Nie jestem kobietą idealną, nie mam dzieci, nie mam mieszkania, nie mam samochodu.. i mam umowę na okres próbny! ... jest się czym pochwalić :D

Ta sytuacja, opisana na początku, dała mi wiele do myślenia i chociaż była jedną z wielu, skłoniła mnie do przemyślenia tych dziwacznych zachowań.. dziwacznych bo wątpię, żeby ktoś chował w sobie urazę ze szkoły.. przez tyle lat.

Pominę fakt, że takie 'spotkania' utwierdzają mnie w przekonaniu, że nie warto było marnować swojego czasu na bliższe znajomość z koleżankami z klasy. Bo nie przepadam za zazdrością, nienawiścią, chamstwem i długotrwałym chowaniem urazy...

Albo część z nas po prostu nie dorasta, albo jesteśmy bardziej zazdrośni niż nam się wydaje. Bo nieprawdopodobnym jest fakt, że coś tak mało znaczącego jak waga.. może tak negatywnie wpływać na relacje międzyludzkie... Dlatego w tytule napisałam ' PSYCHOZA WAGI'.. bo wg mnie to istne szaleństwo! Przyłapałam samą siebie, na zastanawianiu się.. dlaczego te zachowania są tak nieprzyjemne?... może one myślą, że miałam odsysanie tłuszczu.. na pewno są przekonane że zaszyli mi żołądek, a może wydaje im się że pieniądze rosną u mnie w doniczkach i chodzę codziennie do dietetyka?..  Po długich godzinach podobnych przemyśleń.. uświadomiłam sobie, że staram się usprawiedliwiać takie zachowania, a to przecież bez sensu.

Jedyny wniosek jest taki, że NIE ROZUMIE :) Dla mnie, zawsze osoby tracące na wadze były, są i będą motywacją, światełkiem w tunelu i znakiem z nieba mówiącym.. że MOŻNA.

Ludzie to naprawdę ciekawe stworzenia.. nigdy ich nie zrozumie, ale nie przestanę próbować :)