Tyle wymagają od nas ile chcieliby dawać od siebie :) - Czyli jak zamienić doła w motywację!

Kolejny raz dopadły mnie przemyślenia.. o ludziach, bo o kim innym :)

Jak wiele od nas wymagają.. no może wymagają to za duże słowo, ile wydaje im się,  że moglibyśmy dać z siebie.

Tak więc (Boże powtarzam to w kółko – ale taki tytuł bloga :P) schudłam 50 kilogramów, każdy kto stracił dwie cyferki wie jak trudno później utrzymać wagę w ryzach. Niestety takich ludzi jest niewielu, przynajmniej w moim otoczeniu. Ci którzy przyzwyczaili się do mojego obecnego wyglądu często twierdzą, że powinnam jeszcze coś tam stracić.. niby nic, kilka kilo.. a jednak!

Staram się uparcie, ale moje życie to nie tylko dieta i ćwiczenia. To moje ŻYCIE.. drobne przyjemności, mniejsze i większe grzeszki, potknięcia, upadki, a po nich klasycznie wzloty. Ale cały czas mam w głowie jedną myśl „tyle schudłaś, dasz radę jeszcze tylko kilka kilogramów”.

Jeszcze pół roku temu robiło mi się niezwykle przykro, kiedy ktoś powiedział „ o przytyło Ci się „ i będę teraz szczera do bólu.. wiecie co miałam ochotę odpowiedzieć? „ Zamknij mordę bo gówno wiesz o odchudzaniu!” No właśnie, miałam ochotę ale nie powiedziałam, wiązałoby się to z bardzo długimi rozwodami na temat osób otyłych, a zdawałam sobie sprawę z tego, że i tak nie zrozumieją.. Moja podróż nie skończyła się na osiągnięciu 70 kg.. to byłoby zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Mało tego byłoby wbrew naturze, niestety tak jesteśmy skonstruowani, że będąc raz otyłymi możemy nimi być ponownie, przyjdzie to nam szybciej i łatwiej niż innym. Dlatego musimy się pilnować..

Naprawdę starałam się cieszyć z tego, że prawie mi się udało.. no przynajmniej, że obyło się bez jojo. Niestety świat jest okrutny,a ludzie nie są zbyt wyrozumiali. Widzę to na co dzień, dla przykładu w restauracji patrzą na mój brzuch.. myślą że to pięknie wypełniona oponka, zerkają z ciekawością w moją stronę, ale nikt nie wie, że to mój fartuszek. To skóra, która odkształca się kiedy siadam, schylam się, pływam, podskakuję, kucam itd. Nawet znajomi czasami podejrzliwie zerkają na moje nogi, które podobnie jak brzuch.. „trochę zwisają”. W szkole? Patrzyli na mnie z obrzydzeniem, odrazą byli niemili, wręcz wredni.. ale nikt nie zapytał „dlaczego przytyłaś?” Po prostu doszli do wniosku, że żarłam jak świnia – tak było, ale była też tego przyczyna.

Byłam smutna, niewiele brakowało a popadłabym w depresję. Miałam zespół jelita drażliwego – podłoże nerwowe, miałam dziwne myśli, a moim marzeniem było uciec stąd jak najdalej. Każdy przykry komentarz był jak igła w plecach, i kuł mnie tak długo jak długo trwa cała historia mojej otyłości i odchudzania – kuł do teraz.

Co się zmieniło? Nastawienie! Bez względu na to, co wg innych powinnam zrobić, ile wg nich powinnam ważyć.. ja zawsze będę z siebie dumna! Oczywiście nie będę się puszyła i mądrzyła, ale będę wiedziała, że osiągnęłam coś dużego.. (dziwnie to brzmi, w zasadzie coś dużego zgubiłam :), a to zdecydowanie pomaga w dalszej walce o szczupłą sylwetkę.

Przemyślałam wszystko 1 000 000 razy, teraz zamieniam żal w siłę. Nie złośliwe, absolutnie nie chcę robić komuś na złość – chcę udowodnić samej sobie, że potrafię! Bo kiedy ktoś po raz enty powtarza mi, że powinnam trochę stracić tu i tam.. to zaczynam brać to na wyzwanie.

Zawsze warto próbować coś zmienić na lepsze, jeżeli tego nie zrobię będę żałowała.

Skąd takie podejście? Z Bloga.. a w zasadzie od Was :) Może i jestem dla kogoś motywacją, może moje 'dziwne porady' komuś pomogą... ale Wy jesteście dla mnie jak baterie :) Pisząc, że dużo osiągnęłam i że dam sobie radę... stale przypominacie mi, że wcale nie przytyłam – w przeciwieństwie do tego co mówią inni. Wy otworzyłyście mi oczy.. teraz wiem, że kiedy przybędzie mi 1-2 kg.. nadal będę mogła powiedzieć, że schudłam.. z tą różnicą, że wtedy będzie to 48-49 kg :) A ja i tak, prędzej czy później osiągnę te -56 kg, o których marzę od lat!

Dziękuję :)

Odchudzanie

Jak schudnąć

Jak schudłam

 

motywacja

odchudzanie

motywacje

jak schudnąć

jak schudłam